کاش این ها را نمی گفتید - مینی نت

من به این ها نمی بازم

بعد از خاتمه دربی حذفی، فیلم کوتاهی از فرهاد مجیدی منتشر شد که او در آن به سبک معمول کری خوانی های خودش رو به خبرنگاران می گفت: من به این ها نمی بازم. منظورش از اینها هم پرسپولیس بود. همه در جریان حساسیت همیشگی مجیدی به حریف سنتی هستند. اتفاقا این روحیه رجحان جویی و شکست ناپذیری خیلی هم قشنگ است، اما واقعا در فوتبال هیچکس نمی تواند در مورد هیچ حریفی از این جمله استفاده کند. محال است مربی یا بازیکنی بتواند تضمین بدهد که به فلان تیم نمی بازد. همین فرهاد مجیدی کمتر از دو ماه پیش در دربی برگشت لیگ به پرسپولیس باخت و چه بسا روزی دیگر، در تورنمنتی دیگر همین شکست تکرار شود. آن زمان از همین جمله علیه خود او استفاده خواهد شد. مربی باهوش، خودش و تیمش را بی فایده زیر بار این فشار کاذب نمی برد.

تحمل دوربین های رنگی سخت است

همه در جریان درگیری های اخیر یحیی گل محمدی با صداوسیما و به طور ویژه چند برنامه تلویزیونی هستند. سرمربی پرسپولیس در یکی، دو نشست خبری اخیرش حتی دوربین های تلویزیونی را از محل کنفرانس بیرون کرده بود. این رفتار او بازتاب های بدی در پی آورد و نهایتا باعث شد یحیی نتواند همین کار را در نشست خبری بعد از دربی انجام بدهد. با این حال او گلایه اش را کرد و گفت: تحمل بعضی دوربین های رنگی برای ما کار سختی است. راستش را بخواهید در شأن و کلاس سرمربی پرسپولیس نمی بینیم که وسط این همه مشغله فنی و فوتبالی، تمرکزش را صرف چالش با چند برنامه تلویزیونی کند؛ برنامه هایی که بعضا حتی مخاطب چشمگیری هم ندارند. همه جای دنیا آدم هایی که سمت مهمی دارند، در معرض توجه قرار می گیرند. افزایش نگاه ها به آن ها باعث می شود حرف های درست و غلط زیادی در موردشان زده شود. آیا سرمربی یک تیم مطرح فوتبال وقتش را دارد به یک یک این حرف های غلط جواب بدهد؟ تمرکز او روی این مسایل زرد حاشیه ای به معنای سلب تمرکز از مسایل فنی تیم است و این نوعی کم فروشی در حق باشگاه تلقی می شود.

می خواهند استقلال را زمین بزنند

بعضی بازیکنان استقلال حتی بعد از پیروزی به این شیرینی هم ول کن گلایه و غرولند نبودند و تئوری می خواهند زمین مان بزنند را تکرار کردند. مصداق شاخص این داستان هم فرشید ناماعیلی بود که مصاحبه ای با همین مضمون انجام داد. مدت هاست که آبی ها به سوءمدیریت در این باشگاه اعتراض دارند، مدعی نگاه تبعیض آمیز به سود پرسپولیس هستند و آن قدر در این جهت حرکت کرده اند که هواداران شان چندین بار مقابل مجلس و وزارت ورزش تحصن کرده اند. با این همه، اما حداقل هنگام کسب پیروزی انتظار نداریم همین حرف ها را بشنویم. استقلال در حالی پرسپولیس را حذف کرد که رشید مظاهری و شیخ دیاباته به نام دو تن از گران ترین بازیکنان لیگ بیستم فرصت حضور در میدان را پیدا نکردند. درون زمین هم همه جور ستاره ای داشتیم؛ از وریا غفوری تا مهدی قائدی و خود فرشید ناماعیلی و البته محمد نادری که پرسپولیس نتوانست رضایتنامه قطعی اش را از کورتریک بلژیک بگیرد و استقلال چنین کرد. آیا واقعا یک اراده بیرونی قصد دارد چنین تیم تا دندان مسلحی را زمین بزند؟ خودتان باور می کنید؟

شادی هایت را روی دیوار مهربانی بگذار

این هم شاهکار سیامک نعمتی بود. مدافع پرسپولیس که مثل سایر بازیکنان این تیم نمایش چندان خوبی در دربی نداشت، بعد از خاتمه مسابقه توییتی پربازتاب با این مضمون منتشر کرد: همیشه قرار نیست تو شاد باشی. گاهی باید شادی هایت را روی دیوار مهربانی بگذاری تا آن هایی که خیلی لازمش دارند آن را بردارند. با کمال احترام، این ها دیگر حرف های بعد از شکست است و ارزش چندانی ندارد. شما برای این که این شادی ها روی دیوار مهربانی نرود همه کار کردید، اما زورتان نرسید. انتظار نداریم بعد از شکست به تیم برنده تبریک بگویید، اما حداقل می شود چند روزی سکوت کرد. تازه پیام نعمتی خوب بود، وگرنه از هر دو طرف توییت های تند و بدتری دیدیم. کاش لااقل فوتبالی که بازی می کنند هم نیمی از حرارت این جدل های کلامی را داشت!

به در و دیوار گیر نمی دهیم

ابراهیم شکوری، مدیر ورزشی پرماجرای پرسپولیس، که در بحران بوژیدار رادوشوویچ هم نمره قبولی نگرفت، بلافاصله بعد از خاتمه بازی به حریف طعنه زد و گفت: ما باختیم، اما مثل بعضی تیم ها به در و دیوار یا داور گیر نمی دهیم. این در حالی است که همزمان سرمربی سرخپوشان در نشست خبری مشغول انتقاد از تصمیم علیرضا فغانی در صحنه برخورد ارسلان مطهری و فرشاد فرجی بود. 24 ساعت بعد از مصاحبه شکوری هم باشگاه بیانیه دیگری در اعتراض به این تصمیم منتشر کرد که بعید است بدون هماهنگی با مدیر ورزشی بوده باشد. خب، اگر بعد از باخت دنبال مقصر و هیاهو نیستید، داستان را رها کنید برود. حتی طعنه به رقیب هم نقض غرض است؛ رفتار احترام آمیز را در عمل باید نشان داد، نه در کلام.