چگونه 100 سال پیش در چنین روزی نفرین فراعنه مصر گریبانگیر باستان شناسان شد؟ - مینی نت

به گزارش یورونیوز؛ یکی از اولین روایت ها درباره نفرین مومیایی مصری، روایت یک مسافر لهستانی از سفر خود در سال 1699 است که دو مومیایی را با خود از شهر اسکندریه مصر به بیرون منتقل می کرد. سفر دریایی وی با طوفان های بزرگی همراه شد و او دچار توهمات بینایی مکرر می شد تا اینکه مومیایی ها را به دریا انداخت و امواج آرام شدند.

پس از رمزگشایی از حروف تصویری مصر باستان موسوم به هیروگلیف های مصری در قرن نوزدهم، مصر شناسان توانستند نفرین های واقعی ثبت شده را که بر روی دیوار های مقبره های پادشاهی قدیم حک شده بود بیابند.

در همین باره در کتیبه ای روی مقبره خنتیکا ایخخی آمده است: اما هرکسی که وارد حریم قبر من شود... در حالی که ناپاک است... به سزای عملش خواهد رسید... نیستی برای او رقم خواهد خورد... گردن او را مانند پرنده ای می فشارم... غضب خود را بر او وارد می کنم.

البته پیش از کشف مقبره توت عنخ آمون، نفرین فراعنه تا حد زیادی وارد ناخودآگاه فرهنگ مردم شده بود.

ورودی مقبره در دره پادشاهانکانوا

کشف این مقبره به اواخر سال 1922 بازمی شود. زمانی که هاوارد کارتر، باستان شناس و مصر شناس بریتانیایی، انتها پس از سال ها تحقیق در دره پادشاهان برای کشف مقبره های کشف نشده، توانست مقبره پادشاهِ پسر را پیدا کند. کارتر و تیمش در 4 نوامبر سال 1922 پس از کشف راه پله ای، حفاری را شروع کردند و در24 نوامبر توانستند که به طور کامل وارد مقبره شوند.

این گروه به همراه یکی از سرمایه گذاران به نام لرد کارناروون به کشف بقایای دست نخورده مقبره ادامه دادند. این بقایا احتمالاً به علت نقش کمتر فرعون پسر بهتر حفظ شده بود. او در هشت سالگی بر تخت سلطنت نشسته بود و 10 سال بعد از آن مرده بود.

اما ماجرا به اینجا ختم نشد و کشف مقبره فرعون پسر، راه را برای اکتشاف اتاق دفن توت عنخ آمون هموار کرد.

مرگ های پی در پی در پی نفرین خفته

در واقع یکصد سال پیش در چنین روزی مصادف با 16 فوریه 1923، کارتر دربِ مهر و موم شده آرامگاه توت عنخ آمون را باز کرد و تابوت حفاظت شده فرعون را در پیش روی چشمانش دید.

پیش از ورود به اتاقک دفن فرعون، زمزه هایی پیچیده بود که صرف انجام حفاری باعث بیدار شدن نفرین خفته شده است. چرا که یک ماه پس از کشف مقبره، خبر رسید که یک مار کبری مخفیانه وارد خانه کارتر شده و قناری او را خورده است. همین خبر کافی بود تا مردم محلی نگران شوند که مبادا این مار همان کبرای سلطنتی باشد که فرعون برای حمله به دشمنانش بالای سر خود حمل می نموده است.

تا اینکه باستان شناسان بالاخره وارد حریم آرامگاه توت عنخ آمون شدند و آنجا بود که شایعات در مورد نفرین فراعنه بالا گرفت. لرد کارناروون اولین قربانی این نفرین شد. کارناروون در پنجم آوریل 1923 بر اثر نیش یک پشه آلوده درگذشت.

در آن موقع، اخبار دنیا همگی به مصر و کشف مقبره شاه توت عنخ آمون معطوف شده بود. هیجان این اخبار وقتی بیشتر شد که مردم گمان می کردند، نفرینی از سوی فراعنه در کار است. بنیتو موسولینی دیکتاتور ایتالیا دستور داد تا یک مومیایی مصری که در کاخ چیگی بود را فورا از آن جا خارج نمایند. سر آرتور کانن دویل، نویسنده و خالق اثر شرلوک هلمز علنا خاطرنشان کرد که کارناروون به وسیله نفرین کشته شده است.

اندکی بعد، جورج جی گولد اول، یکی از بازدیدنمایندگان مقبره، در 16 مه 1923 بر اثر ابتلا به تب در زمان اقامتش در مصر، درگذشت.

بعدتر نیز دو مرگ مرتبط در سال های 1928 و 1929 رخ داد، که به موجب آن آرتور میس و ریچارد بتل درگذشتند.

هاوارد کارتر به همراه فرد دیگری در مقبره توت عنخ آمونکانوا

با وجود این، کارتر ایده وجود نفرین را نپذیرفت. او حتی یک وزنه به شکل یک دست مومیایی شده با یک دستبند جواهر را به دوستش سِر بروس اینگرام هدیه داد. بر روی این وزنه نوشته شده بود لعنت بر کسی که بدن من را حرکت می دهد. برای او آتش و سیل و آفت فرو خواهد آمد. خانه دوست کارتر متعاقبا دچار حریق شد و پس از بازسازی، زیر آب رفت.

اما همه این ها برای مجاب کردن کارتر مبنی بر وجود نفرین کافی نبود و علتش هم این بود که تنها هشت نفر از 58 نفری که در زمان افتتاح تابوت توت عنخ آمون حضور داشتند طی 12 سال مردند.

صرف نظر از همه این مسائل، کشف مقبره و شایعات نفرین هر دو باعث برانگیختن علاقه عمومی به مصر باستان شد. امروزه، اکتشافات باستان شناسی امپراتوری مصر باستان، میلیون ها علاقه مند را به موزه ها در سراسر دنیا جذب نموده است.

انتها شانزده سال پس از وارد شدن به حریم این مقبره باستانی، آقای کارتر نیز در سال 1939 بر اثر بیماری لنفوم درگذشت.